Tom Hanks wyrusza na wojnę na pełnym morzu.

Toma Hanksa Zawsze uważał, że wojskowy lub quasi-wojskowy mundur ukochanego autorytetu przemawia do niego: ten wrażliwy, nieco reumatyczny wygląd jest często widoczny pod czapką z daszkiem lub pogniecionym hełmem. Był kapitanem kontenerowca w Kapitan Phillips z Paul Greengrass, bohaterski pilot linii lotniczych srać od Clint Eastwood, nauczyciel, który został żołnierzem żołnierza ryan de Spielberga. Teraz jest dowódcą marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych Ernestem Krause w tej staroświeckiej przygodzie z czasów II wojny światowej, w której Hanks debiutuje również jako scenarzysta, adaptując powieść CS Forestera Dobry pasterz z 1955 roku.

Hanks gra kapitana podczas bitwy o Atlantyk, który w końcu został awansowany. Otrzymał dowództwo nad niszczycielem o znaku wywoławczym „Greyhound” i miał za zadanie chronić ważne konwoje zaopatrzeniowe na trasie ze Stanów Zjednoczonych do Wielkiej Brytanii, przez górskie morza i otoczony przez okręty podwodne dowodzone przez śmiertelnie przebiegłych niemieckich sadystów.

Po formalnym pożegnaniu z żoną, Evie (krótki występ Elizabeth Shue), Ernest wypływa w morze i szybko znajduje się w strasznym niebezpieczeństwie. Wczesny, szybki sukces w walce z wrogiem prowadzi go do błędnej kalkulacji z powodu braku doświadczenia i wkrótce jego konwój zostaje zaatakowany przez złowrogą grupę mściwych okrętów podwodnych, które zaczynają atakować statki, jeden po drugim, z przerażającą precyzją. Ich przywódca (głos Thomasa Kretschmanna) wykrzykuje przez radio drwiny z rodzaju tych, które nawoływały Niemcy: „Słyszymy krzyki waszych towarzyszy, gdy umierają! Umrzesz dzisiaj!

Zmartwiony kapitan Hanksa jest wyraźnie zmęczony i bezbronny, w pewnym przejmującym momencie prosi o przyniesienie mu miękkich kapci, aby ukoić bolące stopy. Jego podwładni, w tym Charlie Cole ( Stephena Grahama ), darzą szefa sympatią, ale na ich posłusznych twarzach widać lekki przebłysk konsternacji. Czy staruszek dostał to, czego potrzeba?

Z łatwością najbardziej zaskakujący moment przychodzi, gdy kapitan popełnia śmiertelny błąd, jeśli chodzi o dwie stewardessy, których zadaniem jest podawanie posiłków: Cleveland (Rob Morgan) i Pitts (Craig Tate) są jedynymi czarnymi członkami załogi. W swoim wyczerpaniu i rozproszeniu kapitan zwraca się do siebie po imieniu. Oczywiście ten błąd nie jest przedstawiany jako dowód jego bezduszności, a tym bardziej systemowego rasizmu, tylko zrozumiały błąd całkowicie przyzwoitego człowieka pod niewyobrażalną presją. Hanks jest jedynym aktorem (i scenarzystą) w Hollywood, któremu mogło się to ujść na sucho, chociaż nie wyobrażam sobie, żeby on lub ktokolwiek inny przekroczył teraz tę granicę.

Greyhound to bardzo tradycyjny i rzeczywiście tradycjonalistyczny film, w którym Hanks rozpoczyna i kończy swój pierwszy dzień bitwy, klęcząc w modlitwie. Jednak sama akcja w dużej mierze i nieco ekspresjonistycznie przylega do napiętego, klaustrofobicznego świata mostka, z kapitanem szczekającym na wszelkiego rodzaju nieprzejrzysty morski żargon. W pewnym sensie przypomina to rodzaj oceanicznej sztuki teatralnej: inne statki w oddali i rozległe szare morze są renderowane cyfrowo. Ale jest skuteczny i widoczny, z kilkoma naprawdę napiętymi momentami, gdy Hanks musi podejmować decyzje w ułamku sekundy dotyczące dwóch nazistowskich torped zmierzających w różnych kierunkach, a następnie desperacko wykrzykuje rozkazy przez wiatr i deszcz. Jest bardzo mityczną postacią, jaką Walter Mitty mógłby sobie wyobrazić.

Jestem też frajerem staromodnej strategii kotka i myszki między statkami alianckimi a niemieckimi okrętami podwodnymi, a to nie zawodzi. Są chwile, kiedy Hanks pilnie patrzy w dal przez lornetkę swojego kapitana, co przypomina mi Jacka Hawkinsa na Okrutnym Morzu.

Śmierć jest najtrudniejszą rzeczą do przedstawienia w filmie wojennym lub jakimkolwiek innym. Trzech marynarzy ginie w bitwie, a Hanks i reżyser Aaron Schneider wymyślają sekwencję pochówku na morzu w środku, która wyróżnia się lekkim dotknięciem czegoś, co można by nazwać mityczną niesubordynacją. Tak jak owinięte ciało ma zostać uroczyście wyrzucone z flagi do morza, zaplątuje się. Dostajemy nieskończenie małe cięcie na zaalarmowanej twarzy Hanksa: czy ten smutny moment zamieni się w farsę? Ale w następnej chwili problem zostaje rozwiązany i ceremonia toczy się dalej.

Inny rodzaj filmu mógłby położyć większy nacisk na takie rzeczy. Oprócz śmierci i tragedii wojna jest pełna absurdów, zniewag, chaosu, wszelkiego rodzaju dziwacznych i wstydliwych rzeczy, o których nie wspomina się w oficjalnych dokumentach. Greyhound jest zadowolony ze swojego wykładu pełnego ponurej czci.