Niewykonalna misja? Jak sfilmować przebój w dobie koronawirusa.

W tym miesiącu, teoretycznie, najnowsza kontynuacja Jurassic World powraca do produkcji na londyńskiej scenie dźwiękowej. A środa – 1 lipca – była dniem, w którym hollywoodzkie studia i producenci telewizyjni planowali wznowienie produkcji w Stanach Zjednoczonych. Rzeczywiście, wznowiono niewielką lub żadną amerykańską produkcję, po części dlatego, że niektóre z „ulg podatkowych”, które przyciągają produkcje studyjne, są obecnie siedliskami wirusa. Produkcje pozostają wstrzymane lub znajdują się w zawieszeniu przedprodukcyjnym. Ogromna agencja CAA ogłosiła w tym tygodniu, że wszyscy pracownicy będą nadal pracować z domu przez co najmniej pozostałą część roku.

Kryzys, mimo że zdziesiątkował film i telewizję, stworzył kilka nowych opisów stanowisk – w tym producenta odpowiedzialnego za przygotowanie na koronawirusa. Znajomy producent, który opracowywał strategie filmowania dla trzech różnych programów, mówi, że żadna firma ubezpieczeniowa nie zapewni polisy obejmującej Covid-19. Być może ekipa Jurassic Park, która była w produkcji przed zamknięciem, jest nadal objęta pierwotnym ubezpieczeniem. Nowe zdjęcia będą miały mniej szczęścia i istnieje możliwość, że obsada i ekipa zostaną poproszeni o podpisanie zrzeczenia się, zwalniającego firmę produkcyjną z odpowiedzialności za zarażenie wirusem.

Stan Kalifornia przed wydaniem pozwolenia na filmowanie chce zobaczyć plan producentów Covid-19. W dużej produkcji może to być 500 stron lub więcej. W zespole pojawiło się nowe stanowisko: inspektora BHP, epidemiologa zakładowego oraz managera ds. ryzyka. Ta osoba nadzoruje zespół, w skład którego wchodzi kierownik ds. BHP, który monitoruje dystans społeczny, stosowanie masek poza ekranem i dostępność środków ochrony indywidualnej. Są również odpowiedzialni za regularne testy na koronawirusa obsady i ekipy.

Wyobraź sobie dość dużą hollywoodzką produkcję. Obsada i ekipa mogą liczyć 200 osób. Następnie pierwszego dnia inspektor BHP, kierownik i asystent przetestują wszystkich. Testy kosztują co najmniej $ 150 za każdy, a na wynik czeka się godzinę. Jeśli test zajmuje 10 minut, osoba może wykonać sześć z nich w ciągu godziny. Trzy osoby mogą zrobić 18, może 20. Bez przerwy na lunch, przetestowanie całej obsady i ekipy zajmie 10 godzin, a otrzymanie ostatniej partii wyników zajmie kolejną godzinę.

Sobota lub niedziela, nie poniedziałek – dzień zero zamiast pierwszego. Czy w przypadku Kalifornii plan hodowców musi określać, jak często zamierzają przeprowadzać testy: codziennie, co dwa tygodnie czy co tydzień? Ponieważ testowanie jest inwazyjne, czasochłonne i prawdopodobnie drogie, większość produkcji chce ograniczyć testowanie.

Dotarliśmy do końca dnia zerowego. Wszyscy zostali przetestowani. Każdy, kto był nosicielem koronawirusa, został odesłany do domu. Co się z nimi dzieje? Mamy nadzieję, że produkcja zatroszczy się o nich i da im pracę, jeśli wyzdrowieją. Powodzenia z tym. Jeśli będą mieli szczęście, członkowie obsady i ekipy, którzy uzyskają pozytywny wynik testu na obecność wirusa, będą mogli, jako niezależni kontrahenci, ponownie ubiegać się o pomoc związaną z pandemią (zakładając, że jeszcze coś zostanie). Tymczasem załóżmy, że szybko znaleziono i przetestowano ich zamienniki. Teraz pojawia się problem: obsada i ekipa są na planie tylko przez określoną liczbę godzin. Następnie opuszczają plan i zajmują się codziennym życiem. Idą do domu. Idą na rynek. Odbierają pranie chemiczne. Jeśli restauracje są otwarte, wychodzą coś zjeść. Nawet po dniu spędzonym na świadomym testowaniu wszystkich, w pewnym momencie niektórzy aktorzy lub ekipa produkcyjna napotkają roznoszących koronawirusa i następnego dnia wrócą do pracy, bez temperatury i objawów, będąc nosicielami choroby. Nie jest to problem charakterystyczny wyłącznie dla branży filmowej. To ryzyko dla każdej pracy grupowej. Teoretycznie niefortunny chwyt lub gaffer (lub reżyser!) można wymienić. Ale co z uznanym członkiem obsady, który dziesięć dni po kręceniu ma pozytywny wynik testu?

W odpowiedzi na te obawy Gildia Aktorów Ekranowych żąda, aby wszyscy członkowie obsady byli testowani co najmniej trzy razy w tygodniu, wraz z „tymi, z którymi są w bliskim kontakcie”. Plan stworzony przez SAG, Directors Guild, IATSE i Teamsters przewiduje system „stref”, w którym Strefa 1 (aktorzy i personel, który ma z nimi kontakt) będzie testowana częściej niż członkowie dalej Strefy. 2 zespoły (zespoły balansujące, kierowcy ciężarówek, dział artystyczny). Powiedziano mi, że należy zachować „dystans społeczny” zarówno przed kamerą, jak i za nią. Jak to zadziała w przypadku komedii romantycznej lub filmu akcji, dopiero się okaże.

I nawet w przypadku badanych trzy razy w tygodniu niepewność pozostaje. Jedynym sposobem na obejście tego jest zamknięcie obsady i ekipy w zamkniętym środowisku, w którym żyją, jedzą, śpią i pracują. Zasugerowano to, chociaż propozycje były raczej marne („Niech wszyscy zostaną w tym samym motelu… i przetestują pokojówki, personel kuchenny i ludzi z recepcji”).

Jak na ironię, najbezpieczniejszym środowiskiem filmowym, jakie przychodzi mi do głowy, jest sposób, w jaki John Ford kręcił swoje filmy o kawalerii w Monument Valley. Ponieważ kręcili setki mil z dowolnego miejsca, obsada i ekipa nie mieli dokąd pójść, z wyjątkiem planu, swojej kwatery w Gouldings Trading Post lub dużego namiotu, w którym wszyscy jedli (gdzie były wysokie i niskie stoły, a Pappy Ford trzymał kort pośrodku dużego). Niestety, Navajo Nation cierpi obecnie z powodu strasznej epidemii koronawirusa. Ale teoria może nadal być rozsądna.

Dystans społeczny na planie to okropna myśl, szczególnie dla aktorów, których dzień często zaczyna się od uścisków i pocałunków oraz dużej uwagi na fotelu do charakteryzacji. Jeśli chcemy nadal robić dobre filmy – i cieszyć się życiem – musimy pozostać towarzyscy. Przyjrzyjmy się więc dystansowi fizycznemu: w praktyce to samo, ale w zasadzie różne. A jaki gatunek filmu najlepiej nadaje się do dystansu fizycznego? Dlaczego, człowiek Zachodu! Posadź wszystkich aktorów na koniu, a naturalnie będą od siebie oddaleni o kilka stóp. Daj im strzelby Winchester, a spontanicznie zachowają dystans. Wyślij ich przez grań i strzelaj do nich z odległości mili, tak jak to robiliśmy, zanim reżyserzy zorientowali się w rozdzierającym serce zbliżeniu.