Από το τίποτα στη νέα συμφωνία: Πώς ο Μπόρις Τζόνσον θα μπορούσε να ακολουθήσει το FDR και να σώσει τις τέχνες.

Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες πάλευαν με τη Μεγάλη Ύφεση το 1933, 25 καλλιτέχνες ανατέθηκαν να ζωγραφίσουν τοιχογραφίες που απεικόνιζαν πτυχές της ζωής της Καλιφόρνια στους τοίχους του Coit Tower στο Σαν Φρανσίσκο. Πληρώνονταν τουλάχιστον $ $ 25 την εβδομάδα – το ισοδύναμο περίπου £400 σήμερα. Επιφορτισμένοι με τον εξωραϊσμό των δημόσιων κτιρίων, οι καλλιτέχνες άδραξαν την ευκαιρία για κάποια αταξία. Η τοιχογραφία του Bernard Zakheim δείχνει έναν εργαζόμενο σε βιβλιοθήκη, να χαλάει μια εφημερίδα με το ένα χέρι και να μαζεύει το Das Kapital από ένα ράφι με το άλλο. Το τρίπτυχο του Clifford Wight απεικονίζει τον καπιταλισμό, το New Deal και τον κομμουνισμό, με το τελευταίο πάνελ να περιέχει ένα σφυροδρέπανο και τη λεζάντα «Εργάτες του κόσμου ενωθείτε». Μετά από μια επιθετική εκστρατεία στον Τύπο, το σφυροδρέπανο αφαιρέθηκε ένα χρόνο αργότερα.

Οι τοιχογραφίες του Coit Tower ήταν η πιλοτική πρωτοβουλία του Public Works Arts Project, που δημιουργήθηκε για να προσφέρει έργο σε αγωνιζόμενους καλλιτέχνες. Ο Χάρι Χόπκινς, γραμματέας εμπορίου του Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ και ένας από τους αρχιτέκτονες του New Deal, είπε: «Κόλαση, πρέπει να τρώνε όπως οι άλλοι άνθρωποι!». Έτσι ξεκίνησε το πρώτο καλλιτεχνικό έργο New Deal, μέρος μιας δεκαετίας τραπεζικής καλλιτεχνών που έχει γαλουχήσει μερικούς από τους μεγαλύτερους ζωγράφους και φωτογράφους της Αμερικής.

Από την αρχή του lockdown στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι διαχειριστές έχουν ζητήσει παρόμοια χρηματοδότηση για τις τέχνες εδώ. Έλαβαν μια απροσδόκητη ώθηση όταν ο Υπουργός του Υπουργικού Συμβουλίου Μάικλ Γκόουβ υποστήριξε πρόσφατα ότι το New Deal του FDR είχε πετύχει «να σώσει τον καπιταλισμό, να αποκαταστήσει την πίστη στη δημοκρατία, να επεκτείνει ουσιαστικά την κυριαρχία του, να ανανεώσει τη φήμη της κυβέρνησης, να βάλει τη χώρα του σε μια πορεία αύξησης της ευημερίας και της ισότητας ευκαιριών. . για δεκαετίες." Ο Μπόρις Τζόνσον είπε αργότερα σε έναν ραδιοφωνικό συνεντευκτή ότι ήρθε η ώρα για μια «ρουζβελτιανή προσέγγιση στα οικονομικά».

Το πακέτο διάσωσης της κυβέρνησης Τζόνσον, το οποίο υπόσχεται 1,57 δισεκατομμύρια λίρες για τις τέχνες, θα είναι τόσο φιλόδοξο και εκτεταμένο όσο το πρόγραμμα του FDR; Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, το America's Public Works of Art Project (PWAP) προσέλαβε 3.749 καλλιτέχνες και παρήγαγε 15.663 πίνακες, τοιχογραφίες, εκτυπώσεις, χειροτεχνίες και γλυπτά για κυβερνητικά κτίρια. Αυτό και τα διαδοχικά έργα έδωσαν στις τέχνες μια τεράστια οικονομική ώθηση - και έφεραν επανάσταση στον τρόπο που οι καλλιτέχνες αλληλεπιδρούσαν με τον αμερικανικό λαό.

Ένα πρόγραμμα ήταν το Federal Writers' Project, το οποίο χρησιμοποίησε συγγραφείς για να συνεντεύξεις από τους τελευταίους εν ζωή Αφροαμερικανούς που είχαν υποδουλωθεί, παρέχοντας ζωτικής σημασίας προφορική ιστορία. Μουσικοί που χρηματοδοτήθηκαν από το Federal Music Project ηχογράφησαν λαϊκή και τζαζ μουσική και δίδαξαν μαθήματα μουσικής. Το Federal Theatre Project εισήγαγε παραστάσεις περιοδείας σε μέρη που δεν είχε φτάσει ακόμη το επαγγελματικό δράμα.

Το Federal Art Project ανέπτυξε τις δεξιότητες 10.000 καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων των Stuart Davis, Marsden Hartley, Arshile Gorky, Philip Guston, Willem de Kooning, Lee Krasner, Jacob Lawrence, Norman Lewis, Alice Neel, Ad Reinhart και Mark Rothko. μια εποχή λίγων ιδιωτικών προμηθειών. Η Krasner, η οποία εργάστηκε ως σερβιτόρα και μοντέλο για καλλιτέχνες προτού προσληφθεί για να δουλέψει σε συχνά απραγματοποίητες τοιχογραφίες (βοηθός της ήταν ο σύζυγός της, Τζάκσον Πόλοκ), είπε κάποτε ότι η πρωτοβουλία της έσωσε τη ζωή. Σίγουρα έδωσε μια έγκαιρη ώθηση στην καριέρα της και άλλων καλλιτεχνών.

Εξίσου σημαντικό ήταν το φωτογραφικό έργο της Farm Security Administration, μιας υπηρεσίας New Deal που δημιουργήθηκε για την καταπολέμηση της αγροτικής φτώχειας. Ο Gordon Parks, ο Walker Evans και η Dorothea Lange ήταν μεταξύ των φωτογράφων που προσλήφθηκαν για να καταγράψουν τα δεινά των φτωχών αγροτών. Η διάσημη εικόνα του Lange της Florence Owens με δύο παιδιά, με τίτλο Migrant Mother, ήταν μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν.

Η εμβληματική φωτογραφία του Parks μιας Αφροαμερικανής κυβερνητικής καθαρίστριας τραβήχτηκε ενώ κατέγραφε ζωές μαύρων στην Ουάσιγκτον DC το 1942. «Είχα βιώσει ένα είδος φανατισμού και διακρίσεων εδώ που δεν περίμενα ποτέ», είπε. «Στην αρχή ρώτησα [Ella Watson] για τη ζωή της, πώς ήταν και [ήταν] τόσο καταστροφικό που ένιωσα ότι έπρεπε να φωτογραφίσω αυτή τη γυναίκα με τρόπο που θα με έκανε να νιώσω ή το κοινό να αισθανθεί πώς ήταν η Ουάσιγκτον D.C. το 1942. Έτσι την τοποθέτησα μπροστά στην αμερικανική σημαία με μια σκούπα στο ένα χέρι και μια σφουγγαρίστρα στο άλλο. Ο Παρκς το ονόμασε αμερικανικό γοτθικό, ριφίζοντας σατιρικά τον ομώνυμο πίνακα του Γκραντ Γουντ του 1930.

Αξίζει να θυμηθούμε πώς το New Deal για τις τέχνες κατέληξε στο στόχαστρο των συντηρητικών. Το Federal Theatre Project κατηγορήθηκε από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων της Βουλής ότι διείσδυσαν κομμουνιστές και ανέβαζαν έργα με σοσιαλιστικά μηνύματα. Το 1937, το Works Progress Administration έκλεισε το The Cradle Will Rock, ένα μουσικό έργο που έγραψε ο Marc Blitzstein και σκηνοθέτησε ο Orson Welles ως μέρος του Federal Theatre Project. Η κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι λογοκρίνει την παραγωγή του Μπρόντγουεϊ επειδή έλεγε μια ιστορία υπέρ των συνδικάτων για τους εργάτες χάλυβα που πολεμούσαν το κακό αφεντικό τους.

Περίπου 200.000 έργα τέχνης New Deal - τοιχογραφίες, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, χειροτεχνίες, σκηνικά θεάτρου, αφίσες και φωτογραφίες - εξακολουθούν να υπάρχουν. Στο ταχυδρομείο στο Πλύμουθ της Πενσυλβάνια, για παράδειγμα, παραμένει μια τοιχογραφία που ονομάζεται Meal Time With the Early Coal Miners από τον Jared French. Μια ομάδα αναζητητών με γυμνό στήθος με στενά παντελόνια πλένονται και καθαρίζονται. Αν κοιτάξετε δεξιά, υπάρχει ένας γυμνός άνδρας σε μια βάρκα με ένα καπέλο πάνω από τα γεννητικά του όργανα.

«Οι άνθρωποι πηγαίνουν στο ταχυδρομείο για να αγοράσουν τα γραμματόσημα τους», είπε ξερά στους New York Times η Barbara Bernstein, ιδρύτρια του New Deal Art Registry, «και υπάρχει αυτό το ομοερωτικό έργο τέχνης στον τοίχο». Ο Bernstein φαίνεται λίγο σκεπτικός, αλλά σίγουρα αυτό είναι ακριβώς το είδος του πακέτου τόνωσης που χρειαζόμαστε μετά το lockdown.

Ο Hans Ulrich Obrist, καλλιτεχνικός διευθυντής των Serpentine Galleries στο Λονδίνο, παίρνει μια πιο φιλοσοφική προοπτική στην έκκλησή του προς τη βρετανική κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει τις τέχνες όπως έκανε η Αμερική. «Αυτή τη στιγμή, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τα ιδρύματα τέχνης να σκεφτούν πώς μπορούν να φτάσουν πέρα από τα τείχη τους και να φτάσουν σε όλους». Παραθέτει τα λόγια του Αμερικανού φιλόσοφου John Dewey, ο οποίος φοβόταν ότι «η άνοδος του καπιταλισμού είχε μια ισχυρή επιρροή στην ανάπτυξη του μουσείου ως κατάλληλου χώρου για έργα τέχνης και στην προώθηση της ιδέας ότι είναι ξεχωριστά από τη συνηθισμένη ζωή. ".

Για να συμβεί αυτό, η τέχνη πρέπει να απελευθερωθεί από την ιδέα ότι αποτελείται από προϊόντα πολυτελείας για συλλέκτες ή ανεξερεύνητα αντικείμενα σε μουσεία – και να επανασυνδεθεί με τους ανθρώπους. Τέχνη για εκατομμύρια, όχι για λίγους. «Ο Dewey ήθελε να αναδημιουργήσει μια συνέχεια μεταξύ των εκλεπτυσμένων μορφών εμπειρίας που απέδωσε στο έργο τέχνης και των καθημερινών γεγονότων που διαμορφώνουν την εμπειρία μας», λέει ο Obrist. Μια νέα συμφωνία δεν θα βοηθούσε απλώς τα τραπεζικά υπόλοιπα των καλλιτεχνών, αλλά θα εμπλουτίσει ζωές. Ο Obrist ονομάζει αυτή τη δυνατότητα Μεγάλη Μετάβαση – σε «μια νέα εποχή κοινωνικής φαντασίας».