Ο Τομ Χανκς πηγαίνει στον πόλεμο στην ανοιχτή θάλασσα.

Τομ Χανκς πάντα ανακάλυπτε ότι η στρατιωτική ή οιονεί στρατιωτική στολή μιας πολυαγαπημένης αυθεντίας τον ελκύει: αυτό το ευαίσθητο, ελαφρώς ρευματικό βλέμμα φαίνεται συχνά κάτω από ένα κορυφωμένο καπέλο ή τσαλακωμένο κράνος. Ήταν καπετάνιος πλοίου μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στο καπετάνιος Φίλιπς του Ο Paul Greengrass, ο ηρωικός πιλότος της αεροπορικής εταιρείας ανόητος από Ο Κλιντ Ίστγουντ, ο δάσκαλος που έγινε στρατιώτης Ράιαν Ντε Σπίλμπεργκ. Τώρα είναι ο Διοικητής του Ναυτικού των ΗΠΑ Έρνεστ Κράουζ σε αυτή την παλιομοδίτικη περιπέτεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία ο Χανκς κάνει επίσης το σεναριακό του ντεμπούτο, διασκευάζοντας το μυθιστόρημα του 1955 The Good Shepherd του CS Forester.

Ο Χανκς υποδύεται έναν καπετάνιο κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ατλαντικού, ο οποίος επιτέλους προήχθη. Του δόθηκε η διοίκηση ενός αντιτορπιλικού «Greyhound» και του ανατέθηκε η προστασία ζωτικής σημασίας νηοπομπών ανεφοδιασμού καθ' οδόν από τις ΗΠΑ προς τη Βρετανία, σε ορεινές θάλασσες και περιτριγυρισμένοι από υποβρύχια με επικεφαλής τους θανατηφόρους πονηρούς Γερμανούς σαδιστές.

Αφού αποχαιρετήσει επίσημα τη σύζυγό του, Εύη (σύντομη παρουσίαση από την Ελίζαμπεθ Σου), ο Έρνεστ σαλπάρει και γρήγορα βρίσκεται σε τρομερό κίνδυνο. Μια πρώιμη, γρήγορη επιτυχία εναντίον του εχθρού τον οδηγεί σε λάθος υπολογισμούς λόγω απειρίας, και σύντομα η συνοδεία του δέχεται επίθεση από μια απαίσια ομάδα εκδικητικών υποβρυχίων, τα οποία αρχίζουν να παραλαμβάνουν πλοία, ένα προς ένα, με τρομακτική ακρίβεια. Ο αρχηγός τους (με τη φωνή του Thomas Kretschmann) φωνάζει χλευασμούς του είδους που καλούν τη Γερμανία μέσω του ραδιοφώνου: «Ακούμε τις κραυγές των συντρόφων σας καθώς πεθαίνουν! Θα πεθάνεις σήμερα!

Ο ταραγμένος καπετάνιος του Χανκς είναι εμφανώς κουρασμένος και ευάλωτος, σε ένα οδυνηρό στάδιο, ζητώντας να του φέρουν τις μαλακές παντόφλες του για να απαλύνουν τα πονεμένα πόδια του. Οι υφισταμένοι του, συμπεριλαμβανομένου του Τσάρλι Κόουλ ( Στίβεν Γκράχαμ ), έχουν στοργή για το αφεντικό τους, αλλά μπορείτε να δείτε ένα μικρό τρεμόπαιγμα έκπληξης στα υπάκουα πρόσωπά τους. Πήρε ο γέρος αυτό που χρειαζόταν;

Εύκολα η πιο εκπληκτική στιγμή έρχεται με τον καπετάνιο να κάνει ένα θανάσιμο λάθος όταν πρόκειται για τις δύο αεροσυνοδούς, των οποίων η δουλειά είναι να σερβίρουν γεύματα: ο Κλίβελαντ (Ρομπ Μόργκαν) και ο Πιτς (Κρεγκ Τέιτ) είναι τα μόνα μαύρα μέλη του πληρώματος. Στην εξάντληση και την απόσπαση της προσοχής του, ο καπετάνιος φωνάζει ο ένας τον άλλο με το όνομά του. Φυσικά, αυτό το λάθος δεν παρουσιάζεται ως απόδειξη της σκληρότητάς του, ακόμη λιγότερο ως συστημικού ρατσισμού, απλώς ως η κατανοητή απώλεια ενός απολύτως αξιοπρεπούς συντρόφου υπό αδιανόητη πίεση. Ο Χανκς είναι ο μόνος ηθοποιός (και σεναριογράφος) στο Χόλιγουντ που θα μπορούσε να το έχει ξεφύγει, αν και δεν μπορώ να δω αυτόν ή οποιονδήποτε άλλο να ξεπερνά αυτή τη γραμμή αυτή τη στιγμή.

Το Greyhound είναι μια πολύ παραδοσιακή και όντως παραδοσιακή ταινία, με τον Χανκς να ξεκινά και να τελειώνει την πρώτη του μέρα μάχης γονατιστός στην προσευχή. Ωστόσο, η ίδια η δράση σε μεγάλο βαθμό και κάπως εξπρεσιονιστικά προσκολλάται στον τεταμένο, κλειστοφοβικό κόσμο της γέφυρας, με τον καπετάνιο να γαβγίζει με κάθε είδους αδιαφανή ναυτική ορολογία. Κατά κάποιο τρόπο, μοιάζει με ένα είδος ωκεάνιου θεατρικού παιχνιδιού: τα άλλα πλοία στο βάθος και η απέραντη γκρίζα θάλασσα αποδίδονται ψηφιακά. Αλλά είναι αποτελεσματικό και παρακολουθήσιμο, με μερικές πραγματικά τεταμένες στιγμές καθώς ο Χανκς πρέπει να πάρει αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου για δύο ναζιστικές τορπίλες που κατευθύνονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις και μετά φωνάζει απεγνωσμένα τις εντολές του μέσα από τον άνεμο και τη βροχή. Είναι σε μεγάλο βαθμό το είδος της μυθικής φιγούρας που θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του ο Walter Mitty.

Είμαι επίσης κορόιδο για κάποια παλιομοδίτικη στρατηγική γάτας με ποντίκι μεταξύ συμμαχικών πλοίων και γερμανικών υποβρυχίων, και αυτό δεν απογοητεύει. Υπάρχουν στιγμές που ο Χανκς κοιτάζει επειγόντως μακριά μέσα από τα κιάλια του καπετάνιου του, που μου θύμισε τον Τζακ Χόκινς στη Σκληρή Θάλασσα.

Ο θάνατος είναι ό,τι πιο δύσκολο να απεικονιστεί σε πολεμική ταινία ή σε οποιαδήποτε ταινία. Τρεις ναύτες σκοτώνονται στη μάχη και ο Χανκς και ο σκηνοθέτης Aaron Schneider επινοούν μια ακολουθία ταφής στη θάλασσα στη μέση, η οποία είναι αξιοσημείωτη για μια μικρή πινελιά αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί μυθική ανυπακοή. Καθώς ένα τυλιγμένο σώμα πρόκειται να πεταχτεί πανηγυρικά από τη σημαία στη θάλασσα, μπερδεύεται. Παίρνουμε ένα απειροελάχιστο κόψιμο στο ανήσυχο πρόσωπο του Χανκς: θα μετατραπεί αυτή η θλιβερή στιγμή σε φάρσα; Όμως την επόμενη στιγμή το πρόβλημα λύνεται και η τελετή προχωρά.

Ένας άλλος τύπος ταινίας μπορεί να είχε δώσει πολύ μεγαλύτερη έμφαση σε πράγματα όπως αυτό. Εκτός από θάνατο και τραγωδία, ο πόλεμος είναι γεμάτος παραλογισμούς, αναξιοπρέπεια, χάος, κάθε λογής παράξενα και ενοχλητικά πράγματα που δεν αναφέρονται στα επίσημα αρχεία. Ο Greyhound είναι ικανοποιημένος με τη διάλεξή του για τη ζοφερή ευλάβεια.